سیزده بدر روز «عیش ونوش » است . روز پایکوبی و دست افشانی است . پدران ما و یا
ایرانیان باستان در آغاز سال نو پس از دوازده روز جشن‌گرفتن و شادی‌کردن که به یاد
دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را که روز فرخنده‌ای‌ است به باغ و صحرا
می‌ رفتند و شادی می‌ کردند و درحقیقت با این ترتیب رسمی بودن دورهً نوروز را به پایان
می رساندند.
باید افزود ،هیچ سندی وجود ندارد که مردمان نسل‌ های پیشین از نحسی «سیزده» سخن
گفته باشند. شاید در یکی دو سدهٔ اخیر، به‌ دلیل اینکه عدد ۱۳ در برخی دین‌ ها و
فرهنگ‌ ها بدشگون پنداشته می‌شود، در ایران نیز این توجیهِ بی‌پایه را به سیزده‌ بدر
افزوده باشند .
باید به این موضوع توجه داشت که در فرهنگ ایرانی، هیچ یک از روزهای سال «نحس»
و «بدیمن» یا «شوم» شمرده نشده، بلکه چنانچه می دانیم هر یک از روزهای هفته و ماه
نام هایی زیبا و در ارتباط با یکی از مظاهر طبیعت یا ایزدان و امشاسپندان داشته و دارند،
و روز سیزدهم هر ماه خورشیدی در گاهشماری ایرانی نیز «تیر روز» نام دارد که از آن
ستاره تیشتر، ستاره ی باران آور می باشد و ایرانیان از روی خجستگی، این روز را برای
نخستین جشن تیرگان سال،انتخاب کرده اند.


تاریخچه ی سیزده بدر


همانطور که پیشینه ی جشن نوروز را از زمان جمشید می دانند درباره ی سیزده بهدر
(سیزده بدر) هم روایت هست که :
«…جمشید، شاه پیشدادی، روز سیزده نوروز (سیزده بدر)را در صحرای سبز و خرم خیمه
و خرگاه بر پا می کند و بارعام می دهد و چندین سال متوالی این کار را انجام می دهد که سیزده بدر


در نتیجه این مراسم در ایران زمین به صورت سنت و آیین درمی آید و ایرانیان از آن پس
سیزده بدر را بیرون از خانه در کنار چشمه سارها و دامن طبیعت برگزار می کنند…»
از آئین های سیزده بدر که مانند مراسم چهارشنبه سوری و نوروز، پر شمار، زیبا و
دوست داشتنی است،بازی های گروهی، ترانه ها و رقص های دسته جمعی، گردآوری
گیاهان صحرایی، خوراک پزی های عمومی، بادبادک پرانی، سوارکاری، نمایش های شاد،
هماوردجویی جوانان، آب پاشی و آب بازی بخشی از این آیین هاست که ریشه در باورها و
فرهنگ اساطیری دارند.
از جمله شادی کردن و خندیدن به معنی فروریختن اندیشه های پلید و تیره، روبوسی نماد
آشتی، به آب سپردن سبزه ی سفره ی نوروزی نشانه ی هدیه دادن به ایزد آب «آناهیتا»
و گره زدن علف برای شاهد قرار دادن مادر طبیعت در پیوند میان زن و مرد، ایجاد
مسابقه های اسب دوانی که یادآور کشمکش ایزد باران و دیو خشک سالی است.


گره زدن علف


امروزه نیز دختران و پسران برای بستن پیمان زناشویی، نیت می کنند و علف گره می
زنند.این رسم (علف گره زدن در روز سیزده بدر)از زمان «هخامنشیان» آغاز شد ه و تا
امروز باقی مانده است.

بساط سبزه لگد کوب شد به پای نشاط / ز بس که عامی وعارف به رقص بر جستند

( سعدی )