محمود مجاهد
در هفته های گذشته هشتکی پدیدار گردید که گروهی آگاه یا نا آگاه ؛ زبان فارسی را به چالش کشیده
و در زیر لوای زبان اقوام ؛ بستری برای تفرقه و دو دستگی میان اقوام ایرانی به وجود آورده اند .
این افراد بی خرد که راز همبستگی و یکپارچگی ملی را درک نکرده اند ؛ چنین عنوان نموده که
در آینده به جای زبان شیرین فارسی از گویش های محلی استفاده گردد و هر منطقه ای با زبان
محلی صحبت کنند ؛بنویسند؛ درس بخوانند و تحصیلات عالیه خود را بدین ترتیب سپری نمایند .
تردیدی نیست که کارزاری که طراحان این طرز تفکر راه انداخته اند ؛ هدفی جز تجزیه ایران
و تفرقه میان اقوام ایرانی ندارند و مشخص است که بیگانگانی که چشم طمع به ایران زمین
دوخته اند ؛ ازاین موضوع بهره برداری می کنند و بلندگوهای آنها که سابقه خیانت به ملت ایران
را دارند ؛ به این آتش دامن می زنند تا به خیال خام خویش بستری برای تجزیه فراهم آورند
غافل از اینکه مردم ایران هوشیارند و هرگز بدین موضوع پاسخ مثبت نخواهند داد .
زبان در حقیقت چون دریای خروشانی است که بستر گذشته را می پیماید ؛ به حال می رسد
و فرهنگ و سنت گذشته را نیز به نسل آینده منتقل می کند و می توان اذعان نمود که فرهنگ
آیینه فرهنگ و تمدن هر ملت است .
زبان شیرین فارسی در ایران به قومی خاص تعلق ندارد ؛ این زبان راز همبستگی و پیوند
تمام اقوام و فرقه ها و گروه ها و طبقات اجتماعی ایران بوده و هست .

زبان فارسی ابزاری بوده برای جلوگیری از آشفتگی و پرآ کندگی و جدایی؛ در طول تاریخ
وطن ما گزینش این زبان ؛ به عنوان زبان فکر و فرهنگ و عرفان و دانش و عشق و عاطفه
بوده است . اگر در طول تاریخ طبقات مختلف اجتماعی ایران با هر دید و منش باهم اختلافی
داشته اند لکن در مورد زبان فارسی جملگی از دیدگاهی واحد و یگانه و همسو به آن
نگریسته اند .
همواره هویت و همبستگی ملی مردم از راه زبان فارسی حفظ شده است . مردم ایران همگی
بر نقش واهمیت زبان فارسی و گزینش آن برای بازتاب مکنونات قلبی و ذهنی خود جای
هیچ شک و تردیدی باقی نگذاشتند و از اسرار سحر آمیز آن برای وحدت ملی بهره ها
برده اند .
بی مناسبت نیست در اینجا یاد آور شویم ادبیات ؛ به هر شکلی بیان زیبای مفاهیم ذهنی
و احساس های درونی و اندیشه های بشری است و خوشبختانه فرهنگ درخشان ما
جلوه گاه آثار ادبی بسیاری است که کمتر در زبانهای دیگر دنیا دیده می شود .
شاعرانی چون فردوسی ؛ سعدی ؛ حافظ ؛ مولانا ؛ نظامی ؛ خاقانی و …. با آثاری
که خلق کرده اند ؛ زنده و جاوید اند .
فردوسی بزرگ با سرودن شاهنامه مسیر حرکت به سوی استقلال را هموار تر کرد و سرود :
« چو ایران نباشد تن من مباد » در مورد زبان فارسی می گوید :
پی افکندم از نظم کاخی بلند / که از باد و باران نیاید گزند
بسی رنج بردم در این سال سی / عجم زنده کردم بدین پارسی
کوتاه سخن آنکه زبان و ادبیات فارسی از حیث هویت بخشی و فرهنگ سازی چه در حوزه
فرهنگ ایرانی و چه از جهت معارف و اندیشه ها و موارث فرهنگ بشری از متون
بی نظیر جهان است .
تفرقه افکنان باید بدانند که با این ترفندهای ابلهانه راه به جایی نخواهند برد و مردم خردمند
و هوشیار ایران چون جان شیرینشان از زبان خود محافظت خواهند نمود .
Recent Comments/نظرات اخیر