پرویزیاحقی : امید دل من کجایی

کجاست ؟ معجزه نشات آور سازش
که از تلاوت آیات عشق لبریز است

.
پرویز صدیقی پارسی معروف به پرویز
یاحقی آهنگساز و موسیقی‌دان و نوازنده

ویولن نام‌آور ایرانی و هنرمندی صاحب
سبک در سال ۱۳۱۵ خورشیدی در
تهران متولد شد .
او چنانچه خود گفته است ، در کودکی
حسب مقتضیات شغلی پدر به همراه
خانواده به لبنان سفر می کند و پس از
گذشت مدتی کوتاه و به دلیل دور بودن
از معشوق جاودانی اش، ویولن، به
حالت احتضار می رود که با توصیه
پزشکان، خانواده اش تسلیم خواسته وی
شده و او را به ایران می‌فرستند تا در
کنار دایی هنرمندش حسین خان یاحقی
زندگی وکسب فیض کند.

او تحصیلات ابتدایی را در دبستان
پروانه آغاز کرد. استاد حسین یاحقی با
توجه به علاقه پرویز به موسیقی از پدر
وی درخواست کرد او را تحت تعلیم
خودش درآورد ولی پدر وی که از
کارمندان عالی‌رتبه وزارت امور
خارجه بود و با موسیقی بیگانه نبود، با
این مسئله مخالفت کرد. وی مایل بود
فرزندش دکتر یا مهندس شود، اما حسین
یاحقی دست از راهنمایی و آموزش
پرویز برنمی‌داشت. پدر پرویز به بهانه
مأموریت اداری وی را به بیروت برد.
پرویز یاحقی که حتی فلوت خود را

همراه نبرده بود به دلیل دوری از
موسیقی سخت بیمار شد و در آستانه
ده‌سالگی، به ایران بازگشت.
پرویز یاحقی به‌واسطه دایی‌اش از
کودکی با هنرمندان نامداری نظیر
ابوالحسن صبا، مرتضی محجوبی، رضا
قلی ظلی، مرتضی نی داوود، رضا
محجوبی و علی‌اکبر شهنازی آشنا شد
پرویز یاحقی درباره تمرین موسیقی در
آن دوران گفت:« حدود سیزده یا چهارده
سال داشتم و خاطرم هست که مادرم اتاق
کوچکی در زیرزمین خانه برای من
آماده کرده بود. صبح‌ها ساعت پنج،

زودتر از اینکه اهل خانه از خواب بیدار
شوند به اتاق می‌رفتم و در را بر روی
خودم می‌بستم و شروع می‌کردم به
تمرین تا ساعت هفت و نیم که باید به
مدرسه می‌رفتم. فاصله خانه تا مدرسه
حدود ۳۰۰ متر بود که من همیشه این
مسافت را می‌دویدم. شیفت اول مدرسه
تا ساعت یازده و نیم بود (البته توجه
داشته باشید که ما آن موقع هم صبح به
مدرسه می‌رفتیم هم بعدازظهر) به خانه
بازمی‌گشتم. دوباره به زیرزمین رفته و
شروع می‌کردم به ساززدن. این کار تا
ساعت دو بعدازظهر ادامه داشت. بعد با

سرعت ناهار ر می‌خوردم و به مدرسه
می‌رفتم. عصر هم زودتر از همه خودم
را به منزل می‌رساندم و دوباره سراغ
ساز می‌رفتم.
یادم هست که همسایه‌ها به مادرم
معترض شده بودند، می‌گفتند: پسر شما
خواب و استراحت را از ما گرفته است،
از پنج صبح تا نیمه‌شب ساز می‌زند…
اگر جلوی او را نگیرید، می‌رویم و از
شما شکایت می‌کنیم»
وی ساز ویولن و آموزش‌های ویژه
شامل پیش‌درآمد، چهارمضراب‌ها،
آهنگ‌های ضربی و دستگاه‌های

موسیقی ایرانی تا دوره عالی را نزد
حسین یاحقی آموخت. مدتی بعد ابوالحسن
صبا وی را به شاگردی پذیرفت و مدت
دو سال موسیقی به وی آموخت.
این سیر صعودی با ساختن چهار
مضراب، قطعات و آهنگ هایی جاودانه،
تنظیم، تکنوازی و همنوازی های فراوان
در کنار بزرگان موسیقی آن زمان به
بالاترین درجه خویش رسید و او را به
عنوان یک نوازنده صاحب سبک به
جامعه معرفی کرد .
پرونده هنری او نشان می دهد که یکی
از ارکان برنامه گل ها بوده که با

همنوازی در کنار خوانندگان و
نوازندگان مطرح آن زمان که بعضی از
آنها را خود او به این عرصه آورده بود،
ساختن آهنگ های ماندگاری همچون:
بیداد زمان، می زده شب (ماهور)،
سراب آرزو (افشاری)، غزالان رمیده
(شوشتری و همایون)، آهنگ زیبای او
در چهارگاه با مطلع: [آن که دلم را برده
خدایا زندگیم را کرده تبه گو…]. (گل
های رنگارنگ شماره ۴۲۰ و ۴۲۸) با
تنظیم زیبای زنده یاد جواد معروفی
یاحقی ، افراد بسیاری را به موسیقی
ایرانی علاقه مند کرده که حتی به رغم

گذشت سالیان متمادی بر این آهنگ ها،
هنوز هم ورد زبان عوام و خواص
هستند .
یاحقی با نواختن سه تار نیز کاملاً آشنا
بود و در صدابرداری هم یدی طولایی
داشت و آ‌رشیوی غنی از موسیقی فراهم
آورد که در نوع خود منحصر به فرد
است .

امید دل من کجایی

یکی از تحسین‌برانگیزترین آهنگ‌های
پرویز یاحقی تصنیف «امید دل کجایی»
است که با صدای زنده ‌یاد غلامحسین

بنان اجرا شد. شعر این اثر از استاد
نواب صفا بود، این تصنیف در ۲۲
سالگی پرویز یاحقی و در برنامه
گل‌های شماره ۱۷۲ اجرا شد.
پرویز یاحقی حدود سال ۱۳۳۱ به دلیل
علاقه به نویسندگی، با روزنامه‌ها
همکاری داشت و تا سال ۱۳۳۴ به
خبرنگاری مشغول بود.

ازدواج پرویز یاحقی

پرویز یاحقی در ۳۵ سالگی با
خواننده‌ای به نام پروانه امیر افشاری
ملقب به حمیرا ازدواج کرد. هشت سال

بعد همسرش از او طلاق گرفت. یاحقی
برای همسرش تعداد زیادی آهنگ
ازجمله ترانه پنجره‌ای به باغ گل و می
عاشقانه ساخت.

درگذشت

پرویز یاحقی، ۱۳ بهمن ۱۳۸۵ در
سن ۷۱ سالگی به علت ایست قلبی در
خانهٔ خود در تهران درگذشت. پیکر او
در قطعه هنرمندان بهشت زهرا به خاک
سپرده شد .

آثار پرویز یاحقی

از آثار پرویز یاحقی علاوه بر
مجموعه‌های تک ‌نوازی ویولن و
هم ‌نوازی می‌توان به

بیداد زمان، ترانه‌سرا: بیژن ترقی
کلبه من، ترانه ‌سرا: بیژن ترقی
مهر آفرین، ترانه ‌سرا: اسماعیل نواب
صفا
امید جان، ترانه ‌سرا: نواب صفا
ای فتنه کجایی، ترانه ‌سرا: کریم فکور
مرا نفریبی، ترانه ‌سرا: بیژن ترقی، و…

اشاره کرد .