چهارشنبه‌ سوری یکی از جشن‌ های ایرانی است که در شب آخرین
چهارشنبه سال (سه‌شنبه شب) برگزار می‌شود.
در شاهنامه فردوسی اشاره‌ هایی درباره بزم چهارشنبه‌ ای در نزدیکی
نوروز وجود دارد که نشان دهنده کهن بودن جشن چهارشنبه‌ سوری
است. مراسم سنتی مربوط به این جشن ملی، از دیرباز در فرهنگ سنتی
مردمان ایران زنده نگاه داشته شده‌ است.
واژه «چهارشنبه‌سوری» از دو واژه چهارشنبه که نام یکی از روزهای
هفته‌است و سوری که به معنی سرخ است ،ساخته شده‌است.
بر اساس آیین باستان در این روز آتش بزرگی بر افروخته می شود
که تاصبح زود و برآمدن خورشید روشن نگه داشته می شود
در حالیکه مردم ازروی آتش می پرند ؛ می خوانند :
زردی من از تو ، سرخی تو از من » . به عبارت دیگر مردم می
خواهند « آتش » رنگ پریدگی و بیماری ، زردی و مشکلتشان را بگیرد
و به جای آن سرخی و گرمی و نیرو به آنها بدهد.
یکی از جشن‌های آتش که در ایران باستان برای پیش درآمد یا پیش‌ باز
نوروز برگزار می‌شده و آمیزه‌ای از چند آیین گوناگون است، جشن
سوری بوده‌است .
چند روز پیش از نوروز مردمانی به نام آتش‌افروزان که پیام‌آور این
جشن اهورایی بودند به شهرها و روستاها می‌رفتند تا مردم را برای این

آیین آماده کنند. آتش‌افروزان، زنان و مردانی هنرمند بودند که با
برگزاری نمایشهای خیابانی، دست‌افشانی‌ ها، سرودها و آوازهای
شورانگیز به سرگرم کردن و خشنود ساختن مردمان می‌پرداختند؛ آنها
از هفت روز پیش از نوروز تا دو هفته پس از نوروز با پدید آمدن
تاریکی شامگاه، در تمامی جایهای شهر و ده آتش می‌افروختند و آن را
تا برآمدن خورشید روشن نگاه می‌داشتند..
این آتش، نماد و نشانهٔ نیروی مهر و نور و دوستی بود. هدف
آتش‌افروزان برگرداندن نیروی فزاینده و نیک به مردمان برای چیره
شدن بر غم و افسردگی بود. همین هدف مهمترین دلیل برپایی جشن سده
در میانه زمستان می باشد.
آیین آتش افروزی تاروزگار ما بر جای مانده و نام « چهار شنبه سوری »
بر خود گرفته است . در حقیقت چهار شنبه سوری طلایه دار نوروز است .

مراسم چهارشنبه سوری در شیراز

افروختن آتش در معابر و خانه ها ، فالگوشی ، اسپند دود کردن ؛
نمک گرد سر گرداندن ، وردهای مخصوص که زنان می خوانند ؛
در شیراز معمول و متداول بوده است . در گذشته قلمرو چهار
شنبه سوری در شیراز صحن بقعه شاه چراغ بوده است و در آنجا توپ
کهنه ای وجود داشت که زنان از آن حاجت می خواستند .
بانوان در گذشته در حمامی که آب آن از رودخانه سعدیه می آمد ؛
در این روز استحمام می کردند به جهت رفع بلاها و گشوده شدن
بخت دختران.
جشن چهارشنبه سوری سمبل این است که وقتی نور می آید ؛ ظلمت
جهل و تاریکی از بین می رود. به نوعی ایرانیان، هرگونه بدی و زردی

و پلیدی را با قرمزی نور آتش به خاطر خاصیت گندزدایی آن، ازبین می بردند.