عجم زنده کردم بدین پارسی

محمود مجاهد

در هفته های گذشته هشتکی پدیدار گردید که گروهی آگاه یا نا آگاه ؛ زبان فارسی را به چالش کشیده

و در زیر لوای زبان اقوام ؛ بستری برای تفرقه و دو دستگی میان اقوام ایرانی به وجود آورده اند .

این افراد بی خرد که راز همبستگی و یکپارچگی ملی را درک نکرده اند ؛ چنین عنوان نموده که

در آینده به جای زبان شیرین فارسی از گویش های محلی استفاده گردد و هر منطقه ای با زبان

محلی صحبت کنند ؛بنویسند؛ درس بخوانند و تحصیلات عالیه خود را بدین ترتیب سپری نمایند .

تردیدی نیست که کارزاری که طراحان این طرز تفکر راه انداخته اند ؛ هدفی جز تجزیه ایران

و تفرقه میان اقوام ایرانی ندارند و مشخص است که بیگانگانی که چشم طمع به ایران زمین

دوخته اند ؛ ازاین موضوع بهره برداری می کنند و بلندگوهای آنها که سابقه خیانت به ملت ایران

را دارند ؛ به این آتش دامن می زنند تا به خیال خام خویش بستری برای تجزیه فراهم آورند

غافل از اینکه مردم ایران هوشیارند و هرگز بدین موضوع پاسخ مثبت نخواهند داد .

زبان در حقیقت چون دریای خروشانی است که بستر گذشته را می پیماید ؛ به حال می رسد

و فرهنگ و سنت گذشته را نیز به نسل آینده منتقل می کند و می توان اذعان نمود که فرهنگ

آیینه فرهنگ و تمدن هر ملت است .

زبان شیرین فارسی در ایران به قومی خاص تعلق ندارد ؛ این زبان راز همبستگی و پیوند

تمام اقوام و فرقه ها و گروه ها و طبقات اجتماعی ایران بوده و هست .

زبان فارسی ابزاری بوده برای جلوگیری از آشفتگی و پرآ کندگی و جدایی؛ در طول تاریخ

وطن ما گزینش این زبان ؛ به عنوان زبان فکر و فرهنگ و عرفان و دانش و عشق و عاطفه

بوده است . اگر در طول تاریخ طبقات مختلف اجتماعی ایران با هر دید و منش باهم اختلافی

داشته اند لکن در مورد زبان فارسی جملگی از دیدگاهی واحد و یگانه و همسو به آن

نگریسته اند .

همواره هویت و همبستگی ملی مردم از راه زبان فارسی حفظ شده است . مردم ایران همگی

بر نقش واهمیت زبان فارسی و گزینش آن برای بازتاب مکنونات قلبی و ذهنی خود جای

هیچ شک و تردیدی باقی نگذاشتند و از اسرار سحر آمیز آن برای وحدت ملی بهره ها

برده اند .

بی مناسبت نیست در اینجا یاد آور شویم ادبیات ؛ به هر شکلی بیان زیبای مفاهیم ذهنی

و احساس های درونی و اندیشه های بشری است و خوشبختانه فرهنگ درخشان ما

جلوه گاه آثار ادبی بسیاری است که کمتر در زبانهای دیگر دنیا دیده می شود .

شاعرانی چون فردوسی ؛ سعدی ؛ حافظ ؛ مولانا ؛ نظامی ؛ خاقانی و …. با آثاری

که خلق کرده اند ؛ زنده و جاوید اند .

فردوسی بزرگ با سرودن شاهنامه مسیر حرکت به سوی استقلال را هموار تر کرد و سرود :

« چو ایران نباشد تن من مباد » در مورد زبان فارسی می گوید :

پی افکندم از نظم کاخی بلند / که از باد و باران نیاید گزند

بسی رنج بردم در این سال سی / عجم زنده کردم بدین پارسی

کوتاه سخن آنکه زبان و ادبیات فارسی از حیث هویت بخشی و فرهنگ سازی چه در حوزه

فرهنگ ایرانی و چه از جهت معارف و اندیشه ها و موارث فرهنگ بشری از متون

بی نظیر جهان است .

تفرقه افکنان باید بدانند که با این ترفندهای ابلهانه راه به جایی نخواهند برد و مردم خردمند

و هوشیار ایران چون جان شیرینشان از زبان خود محافظت خواهند نمود .